Fotografia, blog o fotografii Zuzanna Nyćkowiak, portrety, sesje, fotografia, podróże, Nyćkowiak

Ale to także miasto, w którym nie trudno o romantyzm, zwłaszcza, gdy chłonie się je z ukochaną osobą (nawet podczas jesienno-zimowej aury :)

A gdy dzielisz z ukochaną osobą nawet jeszcze gust muzyczny - nie tylko w Paryżu ;) to do posłuchania:

End Of Time (Original Mix) Khaled Roshdy

Merci Mon Amour :)

1. Luwr

Początkowo na miejscu Luwru stał zamek warowny, który został zbudowany w XII wieku. Jednakże wraz z biegiem czasu budynek poza swoją funkcją obronną stał się również siedzibą francuskiej rodziny królewskiej. W roku 1546 Franciszek I, rozkazał zburzyć średniowieczną twierdzę i na jej miejscu zbudować coś nową budowlę w stylu francuskiego renesansu. Każdy następny monarcha rządzący Francją rozbudowywał rezydencję; rządy kolejnych królów zamieniały Luwr w coraz bardziej okazałe i wytworne miejsce. Największe zmiany dla Luwru przyniosły rządy Ludwika XIII i XIV. Wiek XVII przyniósł rezydencji rozwój na ogromną skalę, jednocześnie jednak wtedy straciła ona rolę rezydencji królewskiej. W 1682 Ludwik XIV ("król słońce") przeniósł rezydencję królewską 17 kilometrów od Paryża, do słynnego Wersalu [1].

Stracenie politycznego znaczenia przez Luwr doprowadziło do jego upadku i ruiny. Część budynku jednak pozostały w użytku przez środowiska artystyczne i pisarskie. Wszystko zmieniło się jednak z przyjściem Rewolucji Francuskiej. To bowiem z jej początkiem wiąże się działalność Luwru jako muzeum. W dniu 10 sierpnia 1793 roku rząd rewolucyjny otworzył Musée Central des Arts w Grande Galerie w Luwrze. Wraz z dojściem do władzy przez Napoleona Bonaparte nazwa budynku została zmieniona na „Musée Napoleon”. W latach 50 XIX wieku doszło do największej przebudowy, zwanej wtedy Nouveau Louvre. Do budynku dodano dwa główne skrzydła, których galerie i pawilony rozciągały się na zachód. Skończony Luwr był rozległym kompleksem budynków tworzących dwa główne czworokąty. Ostatnią główną przebudową Luwru była ta mająca miejsce na przełomie lat 80. i 90. XX wieku [1].

Luwr składa się z 3 głównych części – Skrzydła Denona na południu, Skrzydła Sully na wschodzie i skrzydła Richelieu na północy. W każdym skrzydle znajduje się ponad 70 sal, w których prezentowane są obrazy i przedmioty sztuki. Muzeum sztuki w Luwrze pochwalić się może kolekcją koło 615 tys. dzieł sztuki. Zbiory Luwru podzielono na 8 działów. Luwr udostępnia jednak w wystawach stałych tylko 10% wszystkich swoich zbiorów. Stanowcza większość wykorzystywana jest do wystaw czasowych lub wypożyczana jest innym placówkom i instytucjom [1].

2. Kontrowersyjna piramida Luwru

W 1989 roku na dziedzińcu Luwru otwarto piramidę– konstrukcję ze stali i szkła. Pomysłodawcą powstania piramidy był prezydent Francji François Mitterrand. Projekt konstrukcji wykonał Ieoh Ming Pei.Wywołało to jednak wiele kontrowersji. Wielu uważało, że zbytnio kojarzy się ze starożytnym Egiptem. Brak zintegrowania piramidy z resztą pałacu spowodowało ogromne oburzenie w wielu francuskich środowiskach. I są jeszcze innego rodzaju powody. Piramida do tej pory służy jako wejście do paryskiego muzeum.

3. Łuk Triumfalny

Łuk Triumfalny – monumentalny pomnik w formie łuku triumfalnego stojący na placu Charles-de-Gaulle w Paryżu. Znajduje się w 8. dzielnicy, na zachodnim skraju alei Pól Elizejskich. Łuk został zbudowany w pierwszej połowie XIX wieku dla uczczenia walczących i poległych za Francję w czasie rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich [2].

Dane:

Wysokość 50 m,
szerokość 45 m,
284 stopnie prowadzące na platformę widokową,
koszt 9,3 mln franków
30 lat budowy

Łuk Tryumfalny Zuzanna Nyćkowiak Paryż Francja

4. Wieża Eiffla

Stalowy gigant to ikona Francji i jeden z najbardziej charakterystycznych symboli Paryża. Jednakże o ile wśród turystów wieża wzbudza zachwyt - w nas też ;), to mieszkańcy Paryża nie zawsze byli jej przychylni. Prace budowlane rozpoczęły się 28 stycznia 1887 roku. Wieża powstała z okazji paryskiej Wystawy Światowej i świadczyć o tym, że Francja to kraj zaawansowany technologicznie i inżyniersko. W tym samym czasie obchodzono stulecie wybuchu Wielkiej Rewolucji Francuskiej i zburzenia Bastylii. Dlatego wieży należy przypisać podwójną symbolikę. Pierwsza platforma, wznosząca się na wysokości 57,63 m, była gotowa już w marcu 1887 roku. Druga platforma, zawieszona na wysokości 276,13 m, została wybudowana 23 miesiące później. W marcu 1889 roku nastąpiło uroczyste otwarcie wieży. Gustave Eiffel zawiesił francuską flagę na jej szczycie, na wysokości nieznacznie przekraczającej 300 metrów. Gdy dodano piorunochron, wieża Eiffla osiągnęła 305 metrów wysokości. Przez pewien czas francuski kolos był najwyższą budowlą na świecie. W 1959 roku na jej szczycie umieszczono antenę RTF. Osiągnęła wówczas wysokość 320,75 m. W 2000 roku, wieża wraz z zamocowaną anteną mierzyła 324 m, a w 2020 r. – 330 m. Wieża jest wykonana z kutego żelaza i składa się z 18038 elementów i ok. 2,5 mln. nitów. Wraz z betonowymi filarami, cała konstrukcja waży ponad 10 tys. ton. Na pierwszym poziomie zlokalizowany jest taras widokowy, ale już na kolejnym piętrze można znaleźć bufet i restaurację serwującą specjały kuchni francuskiej.

Jednakże warto wiedzieć, że Paryżanie wcale nie chcieli, by wieża rzucała cień na paryskie uliczki. Podczas budowy organizowano protesty. Uważano, że przez swoje rozmiary przytłoczy inne ważne zabytki. Robotnicy natomiast obwiali się, że kolos runi i zginie wielu ludzi. Architekci krytykowali nadmierne zużycie żelaza a i artyści byli niezadowoleni. Do publicznej wiadomości podano, że wieża miała stać 20 lat, jednakże by tak się nie stało, Eiffel założył na niej laboratorium meteorologiczne, a na szczycie wieży umieszczono telegraf bezprzewodowy [5].

Wieża Eiffla Paryż Francja Zuzanna Nyćkowiak

5. Katedra Notre-Dame

Gotycka archikatedra w Paryżu. Jedna z najbardziej znanych katedr na świecie. Jej nazwa oznacza Naszą Panią i odnosi się do Marii, Matki Bożej.Wzniesiono ją na wyspie na Sekwanie zwanej Île de la Cité, w 4. dzielnicy Paryża, w miejscu po dwóch kościołach powstałych jeszcze w IX wieku. Jej budowa trwała ponad 180 lat (1163–1345). Od 10 sierpnia 1806 roku w skarbcu katedry – pod opieką kanoników Kapituły Bazyliki Metropolitalnej – przechowywane były relikwie korony cierniowej [2].

15 kwietnia 2019 w świątyni wybuchł pożar, który spowodował ogromne zniszczenia, m.in. doszło do zawalenia się dachu oraz części sklepień, a także iglicy katedry. Ostrożnie szacowano, że wstępna faza zakończy się najwcześniej w 2025 roku. Niedawno Jan-Louis Georgelin, specjalny przedstawiciel rządu francuskiego ds. odbudowy spalonej katedry Notre Dame, dość nieoczekiwanie zapowiedział jednak, że świątynia będzie dostępna dla wiernych i turystów już 8 grudnia 2024 roku.

6. Sekwana

Tak. To brudna rzeka. ;) Ale klimatyczna.

7. Kościół Saint Merri (Św. Mederyka)

Piękny, szesnastowieczny, późnogotycki kościół znajdujący się w IV okręgu paryskim, na prawym brzegu Sekwany, u zbiegu ulic Saint-Martin i Cloître Saint-Merri. Obecny kościół wybudowano na miejscu wcześniejszego w pierwszej połowie XVI w. w stylu późnego gotyku. Projekt kościoła świadomie naśladował układ wnętrza zastosowany także w paryskiej Notre Dame (chór i nawa równej długości) i dlatego obiekt zyskał popularną nazwę „Małej Notre Dame”[3].

Kościół Saint Merri w Paryżu Zuzanna Nyćkowiak

8. Kościół Saint-Séverin (Św. Seweryna)

Gotycki kościół pod wezwaniem św. Seweryna mieści się w dzielnicy łacińskiej. Święty Seweryn wiódł żywot pustelnika w okolicach obecnej świątyni. Po jego śmierci została wzniesiona kaplica, w której spoczęły jego szczątki. Została jednak splądrowana podczas jednego z najazdów Wikingów. Świątynia została odbudowana w XI wieku, następnie przebudowana w wieku XV w manierystycznym stylu gotyku płomienistego [4].